Intervistë Anonime

Unë kam lindur në Kosovë në vitin 1973 në vendin ku jetoj tani, jam rritur atje, kam shkuar në shkollë dhe kam mbaruar shkollën e mesme, kam qenë në ushtri, dhe kam filluar punësimin më 5 qershor 1996. Kam qenë i punësuar në “Elektro -Privreda ”, Serbi, Miniera Sipërfaqësore, Dobro Selo. Gjatë luftës, kur ishin bombardimet unë punoja, shkoja në punë çdo ditë si çdo person tjetër i cili është në marrëdhënie pune. Ishte mjaft vështirë për të udhëtuar, pasi nuk kishte mjete të transportit dhe gjendja e luftës, të gjitha këto, por unë duhej të shkoja dhe ishte shumë e rrezikshme që të shkoja pasi vendi im i punës ishte më shumë se 30 kilometra larg shtëpisë. (Shënim i përkthyesit: teksti në min. 0:01:03 nuk është i qartë)… kur shkoja në punë, shkoja, pashë gjithçka dhe dëgjova, shkoja me mjete të ndryshme: makina, duke ecur, me tren, me autobus, vetëm për të arritur në kohë në punë. Gjatë luftës, djali i xhaxhait tim vdiq në fund, gjatë fundit të bombardimeve. Unë pashë, kur shkova në punë, pashë njerëz të vrarë nëpër rrugë, pashë  luftën ndërmjet Policisë dhe UÇK-së, ku isha shumë afër. Familja ime nuk ishte e rrezikuar në atë kohë dhe nuk kishte sulme ndaj familjes sime.

Tre:

Gjatë bombardimeve, në fshatin ku unë jetoj ishte multietnik dhe ende është multietnik në ditët e sotme. Jetonim si një, pra, shoqëroheshim dhe rrinim sikur nuk kishte fare luftë. Gjatë bombardimeve nuk kishte ekcese, dhe pas bombardimeve, kur bombardimet përfunduan, historia ndryshoi krejtësisht, ku 3 persona u rrëmbyen nga fshati kur UÇK erdhi në fshat, na keqtrajtuan, ku Shqiptarët nuk donin të flisnin me ne pas luftës. Ata ishin rreptësisht…. (Fund).