Intervistuesi: A mund të na prezantoheni dhe të na thoni diçka më tepër për vetën tuaj?

E Intervistuara: Përshëndetje, unë jam Marija. Jam nga Leposaviqi. I kam 33 vjet, nënë e dy fëmijëve, bashkëshorte. Kjo është diçka më e rëndësishmja që mundem tash të them për veten.

Intervistuesi: Mhm. Ku keni jetuar para lufte?

E Intervistuara: Para lufte kam jetuar në Komunën e Leposaviqit, por edhe sot e kësaj dite jetoj këtu. Vetëm, ndryshimi është se kam jetuar në fshatin Kërnjin, ndërsa tash jam në Qytetin e Leposaviqit. Ja, kaq.

Intervistuesi: Mhm.

E Intervistuara: Pak më afër.

Intervistuesi: Përshkruajeni jetën para luftës?

E Intervistuara: Me faktin që jam 33 vjeçe, para luftës ishin vitet e rinisë, të them ashtu. Nuk e di. I kisha 12-13 vjet kur ishte luftë. Kështu që, mundem vetëm të flas për fëmijërinë time. Kryesisht ka qenë e plotësuar me gjëra të bukura. Nuk e di. Ka qenë shumë interesante.

Intervistuesi: Shoqërimi?!

E Intervistuara: Kishte disa ngjarje të mira, shoqërime, dhe kaq do të ishte, në esencë.

Intervistuesi: Mhm. Çfarë kanë qenë raportet, a të kujtohet, të prindërve tuaj apo tuajat, nëse keni pasur raporte atëherë me Shqiptarët dhe me të tjerë…?

E Intervistuara: Me faktin që ishin kohëra lufte, kryesisht… flitej me njëfarë frike si për Shqiptarët, ashtu edhe për Kroatët, Boshnjakët… një kohë lufte, nuk e di. Të gjithë këta njerëz ishin të nacionaliteteve tjera…

Intervistuesi: Përkatësive…

E Intervistuara: Përkatësitë kombëtare shikoheshin në një mënyrë edhe atëherë me njëfarë frike, së paku mua kështu më ka mbetur në kujtesë.

Intervistuesi: Mhm…

E Intervistuara: Si për Kroatët ashtu them edhe për Boshnjakët, e më vonë edhe Shqiptarët.

Intervistuesi: Ku dhe me kënd keni jetuar në fillim të luftës?

E Intervistuara: Në fillim të luftës jetoja me prindërit, me gjyshen, gjyshin, motrat, vëllain. Kjo ishte familja jonë e gjerë, familja e ngushtë, e gjerë.

Intervistuesi: Me siguri në Kërnjin atëherë, a po?

E Intervistuara: Paj po, në Kërnjin.

Intervistuesi: A jeni zhvendosur gjatë luftës diku në ndonjë vend më të sigurt apo gjatë gjithë kohës keni jetuar…?

E Intervistuara: Paj, gjatë luftës nuk jemi zhvendosur por kemi pasur, të them ashtu, mysafirë, njerëz që iknin nga mjediset e qytetit apo ku nuk ishte aq e sigurt për jetë, dhe të cilit jetonin tek ne. Ata ishin të afërm tonë të ngushtë, dhe hmm, kështu që ne nuk jemi zhvendosur por kemi pasur njerëz që vinin tek ne të jetojnë gjatë kësaj kohe të bombardimeve dhe luftës në Kosovë.

Intervistuesi: Aha. Po, kërkonin vend të sigurte. A do t’i ndanit me ne ndonjë moment të rëndë por edhe të bukura, nëse kishit, të cilat ju kujtohen nga kjo periudhë.

E Intervistuara: Pa, për mua njëri nga momentet më të rënda është momenti kur kam pa që kishte rënë granata e parë, apo çfarëdo që ishte ajo, në Kopaonik. Ndërsa, moment i bukur, do ta quaja kur babai u kthye nga fushëbeteja.

Intervistuesi: Aha. Si e ke sot, gjegjësisht, çfarë ndjen sot kur e kujton atë periudhë të luftës?

E Intervistuara: Paj, disi, më së shumti… më së shumti nuk dua t’i kujtoj nga… dua të them, nuk di. Më përpara do të doja t’i kujtoja ca gjëra të bukura. Ne jemi njerëz të tillë që edhe nga ca raste serioze bënim, nuk e di, anekdota. Por atëherë ishim edhe fëmijë, dhe ndoshta kishim grumbullime më të bukura, dhe kështu disa gjëra, nuk e di. Disi, këto… këto gjëra të këqija janë fshirë nga kujtesa. Dua të them, kur gërmojmë më thellë, gjithsesi se i kujtojmë disa gjëra të frikshme, po mendoj, bombardimet dhe gjithçka hmm, lajmeve që dikush ka vdekur në fushëbetejë apo ngjashëm por, jo aq shpesh, dua të them, kur të gërmojmë pak më thellë atëherë po, ka… ka gjithçka. Por kur flas për luftën dhe bombardimet dhe në përgjithësi për këtë konflikt, nuk mund të them që kam kujtime të mira, por disi janë fshirë gjërat e këqija. Disi, thjeshtë nuk më kujtohet lufta.