Intervistuesi: A mund të na prezantoheni?

E Intervistuara: Unë quhem Rada.

Intervistuesi: Sa vjeçe jeni?

E Intervistuara: I kam 55 vjet.

Intervistuesi: Nga jeni?

E Intervistuara: Nga fshati Junake.

Intervistuesi: Ku keni jetuar para luftës?

E Intervistuara: Kemi jetuar në Zubin Potok dhe pas kësaj, luftë ishte, filluan bombardimet dhe na duhej të iknim në fshat me fëmijët në Shipol. Atje lart ishim për një muaj.

Intervistuesi: Për çka keni shkuar në fshat?

E Intervistuara: Paj, për shkak të bombardimeve duhej të shkonim, fëmijët qanin.

Intervistuesi: A ku kujtohet ndoshta koha para luftës se si jetohej?

E Intervistuara: Paj, jetohej më mirë përpara, për zotin. Ishte më lirë, ishte… ishte pak, ishte edhe krizë por së paku kishte paqe.

Intervistuesi: Mhm…

E Intervistuara: Kemi jetuar të qetë, ndërsa kriza… kriza nuk ishte e tmerrshme aq sa ishte i tmerrshëm bombardimi.

Intervistuesi: Mhm…

E Intervistuara: Dhe kështu pastaj, andej këtej, fëmijët e vegjël, burri punonte në punë, bombardohej, rrihnin në çdo anë,  kishte rrahje, nervozë. A mund të ekzistojë më keq se kaq që nuk ka mundur të ekzistojë asgjë ma keq se kaq. Fëmijët e vegjël…

Intervistuesi: Mhm…

E Intervistuara: Nuk dije çka të bësh, ikje, merrje me veti, nuk dije çka ke marrë nga gardëroba për fëmijët, nuk të kujtohet asgjë, trurin e ke të mjegulluar, nuk di se si ta shpjegoj. Ishte… ishte tmerr, tmerr, katastrofë.

Intervistuesi: Mhm…

E Intervistuara: Dhe kështu që, hmm, që thonë nuk di se si ta shpjegojë.

Intervistuesi: Mhm…

E Intervistuara: Ishte… ishte mjerim ka qenë. Kishte edhe uri, kishte të lënduar që ishin nëpër fushëbeteja, kishte të pa ushqyer mjaftueshëm. Askush nuk e dinte ku e kishte kokën, ishte katastrofë. Më keq nuk ka mundur të ekzistojë nga kjo që thonë.

Intervistuesi: Kur sot e kujtoni, hmm luftën, Çfarë ndjenjë keni?

E Intervistuara: Kam ndjenjën e tillë që dhëntë zoti më kurrë mos të kthehet ashtu.

Intervistuesi: Mhm…

E Intervistuara: Ashtu, asnjëherë, e dini, asnjëherë. Më mirë të vdes se sa të kthehet.