Intervistuesja: Çfarë mbani mend nga periudha e para luftës?
I intervistuari: Epo, më kujtohet një kohë e mirë ku të gjithë ishim gati… kishim të njëjtat të drejta. Shoqëroheshim, dilnim, shëtisnim… në rrugën kryesore të Prishtinës, korzoja ku është. Aty ku të gjithë shqiptarë e serbë ishim njëjtë. Jemi shoqëruar, takoheshim, pinim kafe së bashku. Një pjesë e periudhës ku vërtet… jetonim mirë, ia kalonim mirë.
Intervistuesja: Dhe çfarë mbani mend nga periudha e luftës?
I intervistuari: Epo, periudha e luftës, ku ta di. Disi si në mjegull. Kohë shumë e ashpër, qyteti bosh. Pa drita, shkret gjithçka rreth teje… një situatë e pakëndshme për vetë njeriun, siç thonë ata. Sepse ne nuk e prisnim këtë, as nuk e dinim se çfarë na ndodhi, e kështu.
Intervistuesja: A ju kujtohet momenti kur u desh ta lëshonit banesën tuaj?
I intervistuari: Paj, po. Atë ditë ne… unë kam qëndruar në banesë deri më 28 qershor. Më erdhi një fqinj shqiptar dhe më tha të largohesha në fshat për disa ditë dhe se kjo do të kalojë për disa ditë. Mirëpo, kanë kaluar njëzet vjet që kur nuk mund të kthehemi më në Prishtinë. Tani jemi buzë Prishtinës, buzë qytetit. Edhe pse, sot jetojmë një jetë shumë më të bukur, siç thonë ata, dhe kemi liri dhe rehati më të madhe. Qyteti si qytet edhe këtu në Çagllavicë dhe jemi të rrethuar me shqiptarë, por ne kemi një marrëdhënie po aq të bukur me fqinjët tanë ku të gjithë shoqërohemi dhe e përshëndesim njëri-tjetrin, e kështu.
Intervistuesja: A mendoni se njëzet e ca vite pas luftës ne mund të ndërtojmë shoqërinë së bashku, apo mendoni se kjo nuk varet nga ne?
I intervistuari: Po pse jo. Ne mundemi thjesht, nëse të tjerët nuk do të ndërhynin. Nëse do të uleshim me shqiptarët në të njëjtën tavolinë, do të pajtoheshim lehtësisht për gjithçka. Sepse ne kemi jetuar edhe më parë dhe shpresoj se do të jetojmë edhe në të ardhmen. Sepse e them, breznitë tona kanë jetuar gjithmonë me njëri-tjetrin.
Intervistuesja: Ju faleminderit!
I intervistuari: Ju lutem.