Intervistuesja: A mund të prezantoheni fillimisht?
Silvija Rashkoviq: Mirëmbrëma. Unë quhem Silvija Rashkoviq nga Klina.
Intervistuesja: Si e mbani mend periudhën para luftës?
Silvija Rashkoviq: Për mua ajo periudhë është periudha më e bukur, sepse nga natyra jam optimiste dhe do t’i kujtoj gjithmonë gjërat e mira që kanë ndodhur. Ditët studentore në Prishtinë janë ditët më të bukura. Nuk dinim për frikë, nuk dinim për skamje. Nuk dinim për uri. Liria e lëvizjes ishte me bukura, pa frikë që të kalosh nëpër qytet. Këto, gjërat e tilla nuk kishin çmim. Dhe kjo është pjesa më e bukur e jetës sime dhe do ta kujtoj gjithmonë me mall.
Intervistuesja: Çfarë kujtoni nga periudha e luftës dhe si u larguat nga shtëpia juaj?
Silvija Rashkoviq: Nga periudha e luftës, sigurisht çka do të kujtojmë më së shumti ne që e përjetuam se sa bombardimet. Ai tingulli i sirenës është diçka që do të na kujtojë gjithmonë bombardimet dhe atë frikë. Edhe fshesa me rrymë kur ndizet, i ngjan bombardimeve. Kudo kishte frikë, alarme, se duhej të strehoheshe. Strehimoret ishin të pa ajrosura. Asnjëherë nuk ishin të hapura, të ajrosura. Nuk dihej ku ishte më keq. A ishte më keq në strehimore apo ishte më keq në të hapur. Bombat binin, xhamat po thyheshin gjithandej. Ishte e frikshme. Pastaj uria, nuk kishim ku të blinim bukë. Edhe nëse e gjenim ndonjë furrë buke, ishte radha e gjatë. Atëherë frikoheshe edhe nga snajperët, se mos të ju qëllojë ndonjë snajper në të hapur. Nuk ke guxuar te ecësh nëpër qytet. Vetëm për sende ushqimore dhe kjo ishte e tmerrshme, e tmerrshme. Mundem vetëm të them Zoti na ruajt që të mos ndodhë më asnjëherë.
Intervistuesja: Para luftës, a keni pasur marrëdhënie të mira me fqinjët tuaj shqiptarë?
Silvija Rashkoviq: Epo, le të themi se në fshatin tim nga vij unë në Klinë, në Dugajevë të Klinës kemi pasur marrëdhënie të mira. Fshati ishte gjysmë-gjysmë, gjysmë serb, gjysmë shqiptarë dhe ne kishim marrëdhënie të mira me ta. Ishte fshat i vogël, dhe më pas shoqëroheshim të gjithë ndërmjet vete. Nuk kishte probleme. Marrëdhëniet atëherë ishin të mira, por kah fundi i luftës… në fillim të luftës, marrëdhëniet u përkeqësuan dhe fatkeqësisht përfundoi ashtu siç përfundoi, duke ikur dhe në kolona.
Intervistuesja: A mendoni se mund ta lëmë pas luftën dhe së bashku të ndërtojmë një shoqëri më të mirë në Kosovë?
Silvija Rashkoviq: Mund të them vetëm një gjë për këtë. Se ishte luftë dhe nuk ishte dasmë dhe se ka pasur viktima nga të dyja palët. Dhe se nuk duhet të harrojmë kurrë atë që ndodhi. Por çfarë të bëjmë, jeta vazhdon, ne duhet të jetojmë. Ne duhet të shikojmë drejt një të ardhmeje më të mirë. Si të jetosh, si të mbijetosh. Dhe sigurisht që duhet të jetojmë pranë njëri-tjetrit. Nuk duhet të përdorim retorikë të nxitjes së luftës dhe nuk duhet të shpërndajmë urrejtje. Këtë po e bëjnë politikanët dhe mjafton, e jo ne mes vete. Ne duhet të jetojmë të qetë, pranë njëri-tjetrit, së bashku. Nëse është e mundur. Mendimi im është se ne mundemi së bashku.