Intervistuesja: Çfarë ju kujtohet nga periudha para luftës?
E intervistuara: Para luftës e jetonim jetën e një familjeje mesatare. Burri im punonte, unë punoja. Jetonim në një shtëpi familjare. Fëmijët shkonin… dy vajzat e mëdha shkonin në shkollë. E vogla ishte foshnjë në atë periudhë. Ajo ishte një vjeçe kur filloi lufta. Dhe kështu, jetonim normalisht. Kur filloi lufta, ishte e tmerrshme. Më kujtohen bombardimet kur shkonim në bodrum çdo natë. Vinin të gjithë fqinjët. Aty mblidheshim, e llogarisnim se aty kishte siguri, edhe pse as aty nuk ishte e sigurt. Për vajzën time më të vogël i bëra një krevat fëmijësh në koritë të saj, sepse nuk kishim kurrfarë kushtesh dhe kështu kalonin ditët. Pas bombardimeve menduam se do të ishte më mirë, kurse pikërisht atëherë ndodhi një periudhë e tmerrshme, kur filloi eksodi i popullatës serbe. Jetonim në Fushë Kosovë dhe ishim ndër të fundit atje. Ne nuk shkuam me atë grupin e parë që u nis, por qëndruam ndoshta një vit ose më shumë. Vetëm në vitin 2001… kur nuk ishte më e mundur, vendosëm të shpërnguleshim nga Fushë Kosova dhe u vendosëm të jetonim në Lapnasellë, ku ishte shumë më e sigurt për fëmijët dhe për ne. Aty ishte një rrethinë serbe. Nuk na duhej të… të lëviznim jashtë fshatit. Fëmijët shkonin në shkollë aty e kështu me radhë. I kishim kushtet… kur u larguam nga shtëpia morëm me vete vetëm gjërat elementare, dhe llogaritëm se do të qëndronim përkohësisht atje, derisa t’ia bëjmë disi që të niseshim për në Serbinë qendrore, sepse menduam se ishte i vetmi vend i sigurt ku do të kujdeseshim për fëmijët dhe ku do të ndiheshim më të sigurt. Mirëpo, kaluan vitet dhe nga disa njerëz morëm një shtëpi të vogël, ku u vendosëm përkohësisht. Kushtet në atë shtëpi ishin të këqija, por fëmijët mbaheshin. Ata nuk ishin kërkues. Jetonim në 30 metra katrorë ndoshta, ashtu përafërsisht ne të pestë. Tri vajza, burri im dhe unë. Dhe kështu kaluan ditët, vitet dhe ne jemi ende këtu. Ne jetuam në atë shtëpi për dhjetë vjet. Fëmijët vazhduan shkollimin e tyre dhe më pas morëm këtë apartamentin ku jemi tani. Pra, ne nuk u larguam. Jemi ende në Kosovë dhe kështu.
Intervistuesja: Kur të kthehesh pas në kohë dhe të mendosh për fqinjët shqiptarë, a mund të thuash se kishit marrëdhënie të mira dhe se nuk e prisnit atë që ndodhi më vonë?
E intervistuara: Po. Ne kishim marrëdhënie të mira, kishim fqinjin e parë një shqiptar. Shkonim mirë me atë familje. Kam punuar me shqiptarët dhe kemi pasur marrëdhënie shumë korrekte. Edhe sot kam kontakte me kolegen time shqiptare dhe nuk prisnim që të ndodhte diçka e tillë.
Intervistuesja: Ndërsa sot, njëzet e ca vite më vonë, a mendoni se lufta mund të mbetet në të kaluarën dhe të kapërcehet dhe se mund të ndërtohet një shoqëri më e mirë?
E intervistuara: Nuk e di. Ekziston një hendek i madh mes popullit serb dhe atij shqiptar. Populli si popull, sot ne të gjithë takojmë shqiptarë, jetojmë… por politikanët e kanë vështirësuar tejkalimin e kësaj situate. Kështu që…