E intervistuara: Lejla Veshalli

Intervistuesja: Kendiza Lala

LV: Përshëndetje,  jam një vajzë 24 vjeçare, vi nga komuniteti rom. Tregoj një storje timen të shkurtë.

Po e tregoj një storje të jetës time të shkurtë të vitit 1999, atëherë në ato vite ka qenë lufta. Dhe si në çdo vend, edhe në Kosovë ka ndodhë një luftë.

Poashtu edhe ne si komunitet kemi pasur shumë të vështirë të qëndrojmë në Kosovë, sepse ishim shumë të pasigurt, dhe na mungonin si çdo komuniteti të gjitha kushtet.

Kështu, ne bashkë me familjen time shkuam në Maqedoni, për të shku në një vend dhe për të qendru është shumë e vështirë për t’u adaptuar.

Kështu që babai im ka punuar punë tu lloj-llojshme, punë të lloj-llojshme për të fituar kafshatën e bukës. Ndërsa nëna ime ka qëndruar në shtëpi duke bërë ushqimet dhe duke na rrritur dy fëmijët e saj.

Atëherë, ja kjo është një pjesë e storjes sime, dhe kur mbërrina në Maqedoni ishte shumë vështirë të shkonim në ndonjë shtëpi, atje nuk patëm se ku të kemi për të shkuar.

Nëna ime ka njohur disa njerëz që, dhe atje kemi shkuar te disa familjarë të nënë sime që i njihnim, sepse  kur mbrrinëm në Maqedoni nuk patëm se ku të shkonim.

Kemi ndenjë disa muaj, muaj të plotë derisa e kemi gjetur një shtëpi të qëndronim me familje, deri sa kemi qëndruar ishim kogja vështirë, dhe kur kemi gjetur një shtëpi atëherë jemi ndje më të plotë.

Shkuan disa muaj dhe babai im ka hyrë në punë, ka hyrë në punë poashtu ka bërë punë të ndryshme për të siguruar kafshatën e bukës, ndërsa nëna ime ka qëndruar në shtëpi për t’u kujdesur për mua dhe për vëllaun.

Gjithmonë kur shkoj në Maqedoni e mendoj, unë atje e kam kaluar një fëmijëri shumë të vështirë, jo sikurse fëmijët tjerë, sepse kur shkon në një vend ku ti nuk ke lindur gjithmonë dukesh i huaj.

Po unë në atë vend kam shumë kujtime të bukura, që unë i kam kalu por edhe vështirësitë që i kamë kaluar.

Kështu që jeta është sfidë, njeriu gjithmonë duhet të sfidohet.

Kështu ësthë edhe jeta, por që duhesh me u ballafaqu.